Michaela Schudricha, naczelnego rabina Polski, nie trzeba przedstawiać. Jest znany z racji swojej funkcji i charakteru, gdyż zawsze się uśmiecha i z każdym chętnie porozmawia. Ale co o nim wiemy oprócz tego, że jest polskim rabinem i amerykańskim Żydem? Nie przypadkiem zbiór rozmów, które przeprowadziła z nim Irena Wiszniewska, nosi tytuł Nie ma rzeczy niemożliwych. W latach siedemdziesiątych młody Michael widział ptaki wlatujące przez wybite okna do warszawskiej synagogi Nożyków. W latach dziewięćdziesiątych rabin Michael przewoził ze Stanów na pół legalnie samolotami rejsowymi skrzynie mrożonego koszernego mięsa na żydowskie obozy Laudera. Był świadkiem kluczowych wydarzeń ze współczesnej historii Polski i jest współtwórcą żydowskiego odrodzenia w kraju, gdzie Żydów miało już nie być.

Jak Żyd rozumie fakt, że Tora to Księga Prawa? Czym jest dla niego halacha? Z Tory wynika treść 613 przykazań (micwot) judaizmu. Jeśli liczbę tę zapiszemy w alfabecie hebrajskim, w którym każda litera ma wartość liczbową, otrzymamy słowo TARJAG. Przykazania to 248 nakazów i 365 zakazów.

Kamienie na macewie Joanny Preizner to książka pod wieloma względami wyjątkowa. Nie tylko ze względu na jej walory poznawcze, znakomity warsztat, którym z pełną swobodą operuje autorka, ani rozbudowane zaplecze dokumentalne. Tym, co w pierwszej kolejności przykuwa uwagę czytelnika, jest pasja badawcza Joanny Preizner, jej głębokie zaangażowanie nie tylko intelektualne, lecz także emocjonalne, empatyczna zdolność wnikania w minioną rzeczywistość, empirycznie dla niej przecież niedostępną. Autorce udało się zrealizować cel, który wydaje się niemożliwy do osiągnięcia. Połączyła obiektywizm badacza, dla którego ważne są fakty, dokumenty, świadectwa, z subiektywizmem pisarza, który wnika w świat swoich bohaterów i potrafi go oddać niejako äod wewnątrzö. Joanna Preizner pisze dziś, z perspektywy 2011 roku, ale równocześnie odnajduje się ätamö, w tragicznych latach czterdziestych. Spójność koncepcji w interesujący sposób współgra z różnorodnością materiału badawczego. Preizner pisze o filmach, które powstawały na przestrzeni sześćdziesięciu lat. Pierwszym z nich jest Ulica Graniczna (1949) Aleksandra Forda, ostatnim Joanna (2010) Feliksa Falka. Są wśród tych filmów dzieła wybitne, ale też przeciętne i nieudane. Joanna Preizner interpretuje filmy utrzymane w różnych poetykach, stylach i gatunkach, które, prócz tematu, zdaje się wszystko dzielić, a nie łączyć. Autorka wybrała jednak metodę, punkt widzenia i sposób analizy, które pozwalają tę wielokształtną różnorodność nie tyle sprowadzić do wspólnego mianownika (nie taki był zamysł), co uczynić logiczną, koherentną całością. Książka Joanny Preizner to nie dwadzieścia osobnych tekstów, co dyktował materiał, lecz jedna wypowiedź, o czym zdecydował sposób jej napisania. W pełni usatysfakcjonuje historyka, ale też i każdego zainteresowanego tematem czytelnika, dla którego jej lektura będzie pasjonującą przygodą intelektualną.