Przewodnik ten jest niezbędny do opanowania podstawowej wiedzy o lekkoatletyce, zawiera m.in. opis: poszczególnych etapów edukacyjnych, metodykę nauczania podstawowych technik konkurencji (biegi, skok, rzut), a także przykłady scenariuszy zajęć lekkoatletycznych.

W opracowaniu w syntetycznym ujęciu przedstawiono wybrane zagadnienia z teorii i metodyki wychowania fizycznego, a na ich tle metody i zasady nauczania, typy i rodzaje lekcji, przykłady rozkładów materiału i wiele innych zagadnień niezbędnych w całokształcie pedagogicznych poczynań współczesnej szkoły na obecnym etapie jej rozwoju. Podręcznik adresuję do studentów kształcących się w uczelniach przygotowujących nauczycieli wychowania fizycznego oraz do czynnych zawodowo nauczycieli pracujących w placówkach oświatowo-wychowawczych. Nie można oczywiście nie uwzględniać faktu, że od pięciu lat funkcjonujemy w reformowanym systemie edukacji. Wprowadzana od 1999 roku reforma przyniosła wiele zmian w strukturze i funkcji polskich szkół, a co się z tym wiąże, także w programach oraz w metodach kontroli i oceny opanowania realizowanego materiału. Najogólniej ujmując, celem wychowania fizycznego w szkole w duchu reformy winna być systematyczna poprawa aktywności ruchowej dzieci i młodzieży, której niedostatek stwierdzono w licznych badaniach już przed wieloma laty, a zwłaszcza w badaniach prowadzonych w ostatnim dziesięcioleciu pod patronatem Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). W tym kontekście wychowanie fizyczne dzieci i młodzieży należy obecnie postrzegać jako zespół działań prozdrowotnych, które umożliwią młodym populacjom pełny i zdrowy rozwój, lecz także będą podstawą do wyrobienia w nich stylu życia opartego na kulturze fizycznej, we wszystkich okresach ontogenezy. Jak zauważa wielu autorów - szkolne wychowanie fizyczne to nie tylko stymulator rozwoju, zdrowia i aktywności, ale też zabawa, radość i przyjemność. To także szkoła dzielności, wytrzymałości i wielu innych pozytywnych cech składających się na charakter i postawę życiową, rozwój emocjonalny i intelektualny. Tak rozumiane wychowanie fizyczne w szkole zobowiązuje do traktowania uczniów podmiotowo oraz do kształtowania w nich postaw kreatywnych, we wszelkich formach organizacyjnych szeroko pojętej kultury fizycznej. Warto też pamiętać, jak podkreśla B. Czabański [1995], iż współczesny nauczyciel wychowania fizycznego potrafi nie tylko pięknie ćwiczyć, mądrze mówić, lecz przede wszystkim umie z rozwagą słuchać i pozwala wypowiadać się uczniom. Mam nadzieję, że niniejsze opracowanie zostanie przyjęte jako propozycja nowego spojrzenia na miejsce przedmiotu i rolę nauczyciela wychowania fizycznego w systemie edukacyjnym zreformowanej szkoły.

Najbardziej naturalnymi formami aktywności dla człowieka są: bieg, skok i rzut. Bieganie było jedną z umiejętności potrzebnych do życia, także duża siła, która gwarantowała pokaźne zdobycze na polowaniach. Z biegiem czasu umiejętności i aktywności zmieniały się, a potrzeby ludzi stawały się bardziej zróżnicowane. Człowiek zaczął intensywnie pracować, a co za tym szło, potrzebował wypoczynku w wolnym czasie. Mając na uwadze różnorodność wykonywanych zajęć, każdy dysponował inną ilością czasu wolnego i przeznaczał go na inne formy regeneracji. Jak wiadomo, wypoczynek może być bierny np. oglądanie telewizji, czytanie książki, opalanie się, gra w gry itd., oraz wypoczynek czynny np. spacery, jazda na rowerze, pływanie, fitness, marsze w góry, gra w badmintona itd.