Książka jest monografią twórczości polskiego prozaika emigracyjnego, Zygmunta Haupta (1907-1975). Autor stawia tezę, że badana twórczość nie jest ani literaturą piękną, ani dokumentem, lecz tworem pośrednim, który został tak skonstruowany, że sugeruje czytelnikowi konieczność zestawienia świata przedstawionego w utworze z biografią autora, dzięki czemu czytelnik uzyskuje wgląd w tajniki warsztatu artystycznego, a to z kolei pozwala mu na oddzielenie prawdy od fikcji literackiej i, w konsekwencji, na odkrycie autorskiego zamysłu twórczego, prowadząc w końcu do ujawnienia najistotniejszych znaczeń dzieła. Dlatego pierwszy rozdział książki ma charakter teoretyczny - dotyczy konwencji autobiografizmu i związanej z nią metodologicznej problematyki interpretacji utworów autobiografizujących, do których zalicza się właśnie pisarstwo Haupta. Pozostała część monografii realizuje tę strategię badawczą. Rozdział drugi zatem przedstawia szczegółową biografię pisarza, a zwłaszcza te wydarzenia i osoby, które stały się pierwowzorami wątków fabularnych i postaci literackich, występujących w opowiadaniach Haupta. W trzecim rozdziale został opisany najistotniejszy, zdaniem monografisty, motyw, ukryty w badanej twórczości - jest to motyw miłości kazirodczej, mającej, jak się okazuje, swój precedens w życiu autora. Rozdział czwarty przynosi analizę wszystkich trzech zbiorów opowiadań Haupta pod kątem występowania w nich elementów autentycznych: przestrzeni, czasu, postaci i zdarzeń; analiza ta prowadzi do wniosku o wyraźnej w badanym dorobku twórczym ewolucji artystycznej, która polega na stopniowym powiększaniu się udziału w świecie przedstawionym fikcji literackiej kosztem autentyku. Ostatni, piąty rozdział zawiera interpretację dwóch nietypowych dla Haupta, symbolicznych opowiadań. Książkę zamyka aneks, zawierający dwie bibliografie: opublikowanych za życia pisarza tekstów i rysunków.

"Próba krytycznej wiwisekcji dorobku epistolarnego Haupta to przedsięwzięcie pionierskie, poprzedzone przez liczne poszukiwania i szczegółowe ustalenia dokumentacyjne (nieznane do tej pory fragmenty korespondencji), co samo w sobie stanowi istotną zasługę autora. Mamy zatem do czynienia z wyrazistym zakreśleniem obszaru badań, zreferowaniem celu własnych poszukiwań. Jawi się on jako ambitna próba rekonstrukcji samoświadomości twórczej Haupta, zdeterminowanej przez kondycję wygnańca, ulegającą na przestrzeni lat ewolucji i przechodzącą w figurę outsidera. Panas proponuje nam Haupta nieoczywistego, widzianego zarówno od strony jego warsztatu pisarskiego będącego przedmiotem badań tekstologicznych, światopoglądu twórczego ujawniającego się poprzez deklaracje w pismach z pozoru marginalnych, ale też poprzez konkretne działania natury „technicznej”, wreszcie od strony wzajemnych relacji pomiędzy epistolografią a zasadniczą częścią twórczości w postaci komponowanych (wydanych i niewydanych) zbiorów opowiadań." Z recenzji wydawniczej dr. hab. Andrzeja Niewiadomskiego, prof. UMC