Szósty tom serii Polonika XVI–XVIII wieku w bibliotekach rzymskich, opracowany przez Krzysztofa Solińskiego, prezentuje zbiory poloników, silesiaków i parapoloników znajdujące się w zasobach biblioteki włoskiej akademii nauk (Biblioteca dell’Accademia Nazionale dei Lincei) oraz w, połączonej z nią w 1884 roku, bibliotece rzymskiego rodu Corsinich (Biblioteca Corsiniana). Akademia Rysiów (Ostrowidzów) – pierwsze nowożytne towarzystwo naukowe – powstała w Rzymie 17 sierpnia 1603 roku z inicjatywy księcia Federica Cesiego, reprezentującego najznamienitsze rody rzymskie. Zdecydowano, że symbolem nowo powołanej instytucji będzie ryś (wł. lince) – zwierzę, które zgodnie z antycznymi przekonaniami odznacza się wyjątkowo przenikliwym wzrokiem. Wśród członków towarzystwa, propagującego przyrodoznawstwo eksperymentalne, wymienia się włoskiego przyrodnika Giambattistę della Portę, Galileusza oraz kardynała Francesco Barberiniego. W późniejszych czasach wielokrotnie podejmowano próbę reaktywacji tej instytucji; m.in. w latach 1801–1840, z inicjatywy trzech uczonych: księcia i mecenasa Francesca Caetaniego, profesora Sapienzy Gioacchino Pessutiego i ojca Feliciano Scarpelliniego, jako Accademia dei Nuovi Lincei. W 1847 roku Akademia Nowych Rysiów zyskała rangę papieskiej (Pontificia Accademia dei Nuovi Lincei). W 1883 roku książę Tomasso Corsini junior przekazał w darze Państwu Włoskiemu, na użytek Akademii, Pałac Corsinich na Zatybrzu, a wraz z nim pinakotekę i bibliotekę rodową. Specjalną klauzulą zastrzegł jednak, że biblioteka ma pozostać dostępna publicznie, jak przekazał w swoim testamencie jej fundator, oraz zachować nazwę „Corsiniana”. Inwentarz biblioteki sporządzony przy akcie donacyjnym notował 39 082 woluminy. Współcześnie książnica Akademii dzieli się na trzy główne sekcje: Sezione Corsiniana (obejmującej zbiory rodowe Corsinich, gromadzone od połowy XVII wieku), Sezione Accademica (stanowiącej zbiory tzw. Nowej Akademii gromadzone od 1846 roku) i Sezione Orientale (powstałej w XX wieku z darów orientalistów Leona Caetaniego i Michela Amariego). Przeważająca część prezentowanych w Katalogu starodruków pochodzi jednak ze zbiorów Corsinich. Zaczątkiem tej kolekcji był księgozbiór kardynała Neri Corsiniego seniora, który po śmierci tegoż dostał się w spadku jego bratankowi Wawrzyńcowi – późniejszemu papieżowi Klemensowi XII. Związki Biblioteki Corsiniany z Polską widoczne są m.in. w miscellaneach z pierwszej połowy osiemnastego wieku. W zbiorach rodowych Corsinich zachowało się aż 49 druków (w 89 egzemplarzach) dotyczących wojny o sukcesję polską (1733–1735), z czego 11 zarejestrowano w Rzymie tylko w egzemplarzu Corsiniany (nie zawsze są to unikaty). Jak wykazały badania specjalistów z Biblioteki Narodowej przeprowadzone na zbiorach rzymskich bibliotek Casanatense i Vaticany, gros z nich rozprowadzał Józef Andrzej Załuski. Kontakty Corsinich z Rzecząpospolitą związane są właśnie z osobą biskupa kijowskiego i współtwórcy Biblioteki Publicznej Rzeczypospolitej, który w latach 1733–1736 był posłem króla Stanisława Leszczyńskiego na dworze papieża Klemensa XII. Można przypuszczać, że swoją namiętność do gromadzenia ksiąg Załuski rozwinął między innymi pod wpływem bratanka papieża – kardynała Neri Corsiniego juniora. Katalog opisuje 748 pozycji bibliograficznych w 869 egzemplarzach i zawiera 367 wydań poloników, parapoloników i silesiaków nieodnotowanych przez Estreichera. Dominują druki w języku łacińskim (460 pozycji bibliograficznych) oraz włoskim (188 pozycji) i jedynie 3 pozycje w języku polskim. Z ośrodków wydawniczych najliczniej reprezentowane są Włochy – w samym Rzymie wydrukowano 110 pozycji, a 73 w Wenecji. Drukarstwo polskie najliczniej reprezentuje Kraków (21 pozycji) i Gdańsk (17 pozycji).