Współcześnie coraz więcej uwagi, przynajmniej w sensie medialnym, poświęca się problematyce niepełnosprawności. W kampaniach społecznych osoby z niepełnosprawnością przedstawiane są jako zdolne do pracy i samodzielnego życia, tak jest w istocie. Zastanowić się jednak należy dlaczego w ogóle potrzebne są kampanie społeczne promujące osoby niepełnosprawne. W książce poprzez analizę sytuacji edukacyjnej osób z niepełnosprawnością podjęto próbę pośredniej odpowiedzi na to pytanie. Wskazano "grzechy główne" edukacji skierowanej ku osobom niepełnosprawnych, dotyczące m.in.: braków w przygotowaniu kadry współpracującej z dzieckiem niepełnosprawnym, niedostosowania placówek edukacyjnych do potrzeb i możliwości uczniów (począwszy od dostępności fizycznej miejsca, po zagadnienia merytoryczne kształcenia), postaw społecznych wobec niepełnosprawności, marginalizowania problematyki wczesnego wsparcia dziecka w rozwoju, wsparcia rodziny i nauczycieli, czy też wciąż zbyt późnej diagnozy niepełnosprawności. Analiza efektów kształcenia uczniów z niepełnosprawnością doprowadziła autorkę do stwierdzenia, że w Polsce wciąż nie ma strategii kształcenia osób o rozwoju zaburzonym tak na poziomie regionalnym, jak i w skali kraju, co skłaniać może do wniosku, iż kształcenie osób z niepełnosprawnością nie jest priorytetem dla władz resortowych. Problemem, który wybrzmiał w treści książki wyraźnie jest zagadnienie kształcenia pedagogów specjalnych. Autorka stawia tezę, iż w obliczu istniejących przepisów prawa i braku woli ich zmiany, za czas jakiś nie będzie chętnych do studiowania na kierunku pedagogika specjalna, co grozi poważnymi konsekwencjami obniżenia się jakości kształcenia dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością i negatywnie odbić się może na ich przygotowaniu do realizacji zadań społecznych i zawodowych w dorosłości.

Wielkie socjalistyczne osiedla mieszkaniowe o zabudowie blokowej popularnie określane „blokowiskami” lub „osiedlami z wielkiej płyty” stanowią szczególne środowisko mieszkaniowe obecne w wielu miastach europejskich, ale przede wszystkich w miastach Europy Środkowo-Wschodniej. W książce poddano analizie genezę, rozwój, przemiany oraz percepcję tej formy zabudowy w wybranych miastach postsocjalistycznych. Podjęcie refleksji dotyczącej tej tematyki uznano za ważne, ponieważ osiedla te są najbardziej widocznym i rozległym przestrzennie dziedzictwem socjalizmu we współczesnych miastach i dominującą formę zamieszkiwaną przez niemal połowę ludności tych miast. Ponadto obszary te, mimo swej powszechności, są wciąż stosunkowo mało poznane i postrzegane przez pryzmat wielu stereotypów, które należy weryfikować w badaniach w różnych skalach przestrzennych i przy użyciu różnych metod. Praca ma walory nie tylko poznawcze ale także aplikacyjne. Jej rezultaty są ważnym głosem w toczącej się obecnie dyskusji na temat aktualnego stanu oraz przyszłości wielkich osiedli mieszkaniowych we współczesnych miastach postsocjalistycznych. Służyć może także jako źródło niezbędnej wiedzy w procesach modernizacji i humanizacji tej formy zabudowy, czyli działań zmierzających do zapewnienia takich warunków zamieszkania, które w lepszy niż dotychczas sposób mogą zaspokoić potrzeby ich mieszkańców.