Piąty tom serii Polonika XVI–XVIII wieku w bibliotekach rzymskich prezentuje zbiory Biblioteki Casanatense – jednej z największych i najważniejszych bibliotek publicznych w Rzymie, która obfituje w liczne, niezwykle rzadkie polonica. Biblioteka wzięła nazwę od nazwiska jej założyciela – kardynała Girolamo Casanate (1620–1700). Zgromadzony przez niego księgozbiór obejmował wszystkie dziedziny humanistyki, a Biblioteca Casanatense, otwarta 3 listopada 1701 roku, liczyła 25 tysięcy woluminów. Obecnie w placówce znajduje się łącznie około 400 000 woluminów. W tej liczbie mieści się m.in.: około 6200 woluminów rękopisów z okresu od VIII do XX wieku (wśród nich średniowieczne kodeksy liturgiczne, kodeksy orientalne i hebrajskie), około 2200 woluminów inkunabułów i 120 000 woluminów druków wydanych w latach 1501–1830. Poszukiwania poloników w Casanatense przez pracowników Biblioteki Narodowej mają swoją długą historię, sięgającą roku 1974. Katalog poloników w Biblioteca Casanatense zawiera 395 poloników nienotowanych przez Bibliografię polską Estreicherów oraz 127 pozycji niereprezentowanych w bibliotekach polskich żadnym egzemplarzem. Casanatense, jako jedna z dwóch rzymskich bibliotek (obok Nazionale Centrale), posiada XVI-wieczne edycje dzieł Jana Kochanowskiego. Ważnym polskim akcentem jest także kolekcja Artura Wołyńskiego, znana jako Fondo Wolynski lub Biblioteca Polacca. Podobnie jak poprzedni tom serii publikację uzupełniają indeksy: nazw osobowych i instytucji, adresatów dedykacji, typograficzno-geograficzny, typograficzny – nazw i nazwisk drukarzy, indeks proweniencji oraz konkordancja sygnatur bibliotecznych z numerami katalogu.

Kolejny tom cyklu prezentuje cały, liczący 244 pozycje bibliograficzne, księgozbiór starodruków pozyskanych przez Papieski Instytut Studiów Kościelnych w Rzymie – ośrodek naukowo-badawczy, który gromadzi i udostępnia materiały archiwalne, biblioteczne i muzealne dotyczące Kościoła i kultury polskiej, znajdujące się w zbiorach kościelnych, zwłaszcza na terenie Włoch. Do większych kolekcji przechowywanych w Instytucie należy księgozbiór zlikwidowanego Postulatorskiego Ośrodka Studiów w Rzymie, a także spuścizna po zamiłowanych bibliofilach, prawnikach Feliksie Szenwicu i jego synu Romanie, którzy kolekcjonowali głównie starodruki prawnicze i sejmowe z XVI–XVIII wieku, wśród nich pierwodruk Konstytucji 3 maja. Opisy katalogowe wszystkich obiektów są zgodne z dostosowaną do ISBD(A) polską normą opisu starodruków. Publikację uzupełnia rozbudowany aparat naukowy (indeksy: osób i instytucji, adresatów dedykacji, typograficzno-geograficzny, typograficzny – nazw i nazwisk, proweniencji oraz konkordancji sygnatur z numerami katalogu) oraz wkładka z kolorowymi reprodukcjami stron wybranych obiektów.

Szósty tom serii Polonika XVI–XVIII wieku w bibliotekach rzymskich, opracowany przez Krzysztofa Solińskiego, prezentuje zbiory poloników, silesiaków i parapoloników znajdujące się w zasobach biblioteki włoskiej akademii nauk (Biblioteca dell’Accademia Nazionale dei Lincei) oraz w, połączonej z nią w 1884 roku, bibliotece rzymskiego rodu Corsinich (Biblioteca Corsiniana). Akademia Rysiów (Ostrowidzów) – pierwsze nowożytne towarzystwo naukowe – powstała w Rzymie 17 sierpnia 1603 roku z inicjatywy księcia Federica Cesiego, reprezentującego najznamienitsze rody rzymskie. Zdecydowano, że symbolem nowo powołanej instytucji będzie ryś (wł. lince) – zwierzę, które zgodnie z antycznymi przekonaniami odznacza się wyjątkowo przenikliwym wzrokiem. Wśród członków towarzystwa, propagującego przyrodoznawstwo eksperymentalne, wymienia się włoskiego przyrodnika Giambattistę della Portę, Galileusza oraz kardynała Francesco Barberiniego. W późniejszych czasach wielokrotnie podejmowano próbę reaktywacji tej instytucji; m.in. w latach 1801–1840, z inicjatywy trzech uczonych: księcia i mecenasa Francesca Caetaniego, profesora Sapienzy Gioacchino Pessutiego i ojca Feliciano Scarpelliniego, jako Accademia dei Nuovi Lincei. W 1847 roku Akademia Nowych Rysiów zyskała rangę papieskiej (Pontificia Accademia dei Nuovi Lincei). W 1883 roku książę Tomasso Corsini junior przekazał w darze Państwu Włoskiemu, na użytek Akademii, Pałac Corsinich na Zatybrzu, a wraz z nim pinakotekę i bibliotekę rodową. Specjalną klauzulą zastrzegł jednak, że biblioteka ma pozostać dostępna publicznie, jak przekazał w swoim testamencie jej fundator, oraz zachować nazwę „Corsiniana”. Inwentarz biblioteki sporządzony przy akcie donacyjnym notował 39 082 woluminy. Współcześnie książnica Akademii dzieli się na trzy główne sekcje: Sezione Corsiniana (obejmującej zbiory rodowe Corsinich, gromadzone od połowy XVII wieku), Sezione Accademica (stanowiącej zbiory tzw. Nowej Akademii gromadzone od 1846 roku) i Sezione Orientale (powstałej w XX wieku z darów orientalistów Leona Caetaniego i Michela Amariego). Przeważająca część prezentowanych w Katalogu starodruków pochodzi jednak ze zbiorów Corsinich. Zaczątkiem tej kolekcji był księgozbiór kardynała Neri Corsiniego seniora, który po śmierci tegoż dostał się w spadku jego bratankowi Wawrzyńcowi – późniejszemu papieżowi Klemensowi XII. Związki Biblioteki Corsiniany z Polską widoczne są m.in. w miscellaneach z pierwszej połowy osiemnastego wieku. W zbiorach rodowych Corsinich zachowało się aż 49 druków (w 89 egzemplarzach) dotyczących wojny o sukcesję polską (1733–1735), z czego 11 zarejestrowano w Rzymie tylko w egzemplarzu Corsiniany (nie zawsze są to unikaty). Jak wykazały badania specjalistów z Biblioteki Narodowej przeprowadzone na zbiorach rzymskich bibliotek Casanatense i Vaticany, gros z nich rozprowadzał Józef Andrzej Załuski. Kontakty Corsinich z Rzecząpospolitą związane są właśnie z osobą biskupa kijowskiego i współtwórcy Biblioteki Publicznej Rzeczypospolitej, który w latach 1733–1736 był posłem króla Stanisława Leszczyńskiego na dworze papieża Klemensa XII. Można przypuszczać, że swoją namiętność do gromadzenia ksiąg Załuski rozwinął między innymi pod wpływem bratanka papieża – kardynała Neri Corsiniego juniora. Katalog opisuje 748 pozycji bibliograficznych w 869 egzemplarzach i zawiera 367 wydań poloników, parapoloników i silesiaków nieodnotowanych przez Estreichera. Dominują druki w języku łacińskim (460 pozycji bibliograficznych) oraz włoskim (188 pozycji) i jedynie 3 pozycje w języku polskim. Z ośrodków wydawniczych najliczniej reprezentowane są Włochy – w samym Rzymie wydrukowano 110 pozycji, a 73 w Wenecji. Drukarstwo polskie najliczniej reprezentuje Kraków (21 pozycji) i Gdańsk (17 pozycji).