Praca socjalna ma charakter interdyscyplinarny. Szuka obramowania i podstaw swojej działalności naukowej i praktycznej w ustaleniach różnych dyscyplin naukowych, w ślad za coraz to nowymi wyzwaniami życia społecznego i jednostkowego. Wzrasta obecnie liczba osób niepełnosprawnych - z dysfunkcją narządu ruchu, wzroku, słuchu, niepełnosprawnych intelektualnie, z uszkodzeniami sprzężonymi, niedostosowanych społecznie. Pracownik socjalny zmuszony jest coraz częściej czerpać z dorobku naukowego i doświadczeń pedagogiki specjalnej, pomagając ludziom niepełnosprawnym fizycznie, psychicznie, społecznie. Powinien rozumieć niepełną sprawność jako kontinuum: od zaistnienia stanu organicznych dysfunkcji, niepełnej sprawności życiowej, do dysfunkcjalonalności psychicznej, społecznej. Pracę socjalną należy opierać na bio-psycho-społecznej koncepcji niepełnosprawności, tzn. traktować istotę ludzką nie tylko w swoistości biologicznej, ale przede wszystkim jako członka grup, społeczności, dostrzegać pełnione przez niego role, trudności w wypełnianiu zadań życiowych, ograniczenia w uczestniczeniu w życiu społecznym, kontekst indywidualny i środowiskowy, w jakim funkq'onuje. Wyraźnego podkreślenia wymaga fakt dostosowywania nie tylko jednostki, grupy osób nie w pełni sprawnych do środowiska, ale i środowiska do ich potrzeb, jak również podejmowania walki z dyskryminaq'ą, upośledzeniem społecznym niepełnosprawnych, m.in. z segregacją edukacyjną i zawodową. Pedagogika specjalna pozwala bardziej precyzyjnie spojrzeć na tę grupę klientów pracowników socjalnych, na ich potrzeby, sposób wspierania, w tym rehabilitację medyczną, psychologiczną, zawodową, społeczną (które wzajemnie się przenikają). Skuteczność rehabilitacji zależy od współpracy zespołu różnych specjalistów, wśród których pracownik socjalny pełni rolę koordynatora. Brak takiej współpracy przyczynia się do pogłębiania zaniedbań wobec osób niepełnosprawnych.