Georges Vigarello (ur. 1941), francuski historyk, ma w swojej dziedzinie imponujący i niezwykle efektowny dorobek, w znacznej mierze udostępniony polskiemu czytelnikowi przez Wydawnictwo Aletheia (äHistoria czystości i bruduö, äHistoria gwałtuö, äHistoria urodyö, äHistoria zdrowia i chorobyö). Zainteresowania Vigarella skupiają się wokół ähistorii ciałaö i wszystkiego, co się z nim dzieje: ciała chorego, zdrowego, brudnego, czystego, upiększanego i poniewieranego. Opisywane praktyki historyczne mają u podłoża określone rozumienie natury i funkcjonowania ludzkiego ciała. Autor rekonstruuje właśnie to rozumienie, dzięki czemu jego ähistorieö nie są zwykłym zestawieniem faktów, lecz fascynującą przygodą intelektualną. Również tak trywialne zjawisko jak otyłość nabiera istotnego znaczenia historycznego, gdyż ämetamorfozy tłuszczuö okazują się funkcją przemian pojmowania ciała i świata w ogóle. Vigarello pokazuje ewolucję stosunku do otyłości: od obfitego ciała jako symbolu siły i władzy po dzisiejszą stygmatyzację tuszy uznawanej za objaw defektu psychicznego. Rola gabarytów cielesnych zostaje też opisana od strony tego, co ją warunkowało: od strony przemian społecznych, zmiany statusu ämożnychö i demokratyzacji społeczeństwa.

Czynnikiem kształtującym relacje jest stosunek uczniów do nauczycieli, a także nauczycieli do uczniów. Stosunek ten zaś jest zmienny w czasie. Z tego powodu podobną zmiennością charakteryzować się będą również same relacje. Rozważania nad nimi są zatem ciągle aktualne. Rola nauczyciela w szkole jest jasno określona – polega ona na uczeniu i wychowywaniu. Jako że jest to obowiązek wynikający wprost ze stosunku pracy, większość nauczycieli stara się to robić w sposób odpowiedziany i rzetelny. Określona jest także rola ucznia – ma on nabywać umiejętności przewidziane w programie nauczania oraz poddawać się działaniu procesu wychowawczego. O ile jednak nauczyciel musi robić to, co ma przykazane, o tyle uczeń może, ale nie musi. Nauczyciel podejmuje się wypełniać swoje obowiązki świadomie i dobrowolnie, natomiast uczeń jest objęty obowiązkiem uczęszczania do szkoły. Z tego powodu ich relacje są rożne. To przede wszystkim nauczyciel powinien dbać o poprawne relacje, aby ucznia nie zrażać do nauki, a wręcz przeciwnie – zachęcać. Poprawne relacje to nie „nadskakiwanie” uczniom, ale rozważne działania w celu ich mobilizacji. Tematem wiodącym w niniejszej monografii jest uczeń i nauczyciel we współczesnej szkole w rożnych kontekstach pedagogicznej rzeczywistości. Pisząc o współczesnych problemach pedagogiki, nie można zapominać o jej przeszłości. Od tego nie da się uciec, bowiem przeszłość zawsze wywiera piętno na współczesności. Publikacja ukazuje, jak rożne czynniki – na pozór nieistotne – mogą wpływać na relacje uczeń–nauczyciel. Autorzy poszczególnych rozdziałów podejmują refleksje nad wpływem sposobu i rodzaju nauczania oraz innowacyjnych działań nauczyciela na relacje uczeń–nauczyciel. Odrębnym i ważnym zagadnieniem poruszanym przez nich jest oddziaływanie rożnych czynników – w tym między innymi roli samego nauczyciela, jak również czynników pozadydaktycznych – na relacje uczeń–nauczyciel.